Of het nu komt door het (ietwat bizarre?) onderwerp of doordat anderen hier ook veel over Googlen en zodoende op mijn artikel uitkwamen: ik weet het niet, maar het artikel dat ik een aantal maanden geleden schreef over mijn hond die een burnout heeft, is zowat viral gegaan. Op mijn artikel over mijn neuscorrectie met fillers na is dit namelijk de meest gelezen post ooit. Ik krijg dan ook geregeld vragen hoe het met mijn hond gaat. Daarom is het tijd voor een update én voor wat tips - mocht je zelf ook een hond hebben of iemand kennen met een hond die herkenbare issues heeft.
Hoe kwam mijn hond aan een burnout (door Corona)?
Even een korte recap: we kregen Evi, onze schattige maltipoo van nu net 2 jaar, in december 2019. Nét voor de coronacrisis dus. De eerste paar maanden ging het top: ze was vrolijk, sociaal, snel zindelijk én kon prima 4 á 5 uur alleen thuis blijven. Totdat Corona de hoek om kwam. Vanaf 16 maart 2020 werkten mijn man en ik in één klap fulltime thuis. Daarvoor kwam ik wel elke pauze naar huis omdat ik om de hoek werkte, dus Evi was gewend dat ze 3 of 4 dagen in de week een aantal uur alleen was. En dat ging prima. Toen wij beiden ineens nonstop thuis en dus om haar heen waren, was dat ook voor haar wennen. We hadden het toen nog niet door, maar ze sliep overdag amper omdat ze ons continu zag en hoorde. Stonden wij op, dan deed Evi dat ook. Zo wende ze al snel aan onze continue aanwezigheid, en ook echt alléén die van ons. We kwamen amper andere mensen en honden meer tegen. Ongemerkt groeide Evi dus op met voornamelijk ons - in een heel kleine sociale bubbel.
Na een half jaar begon ze vaker te blaffen en later zelfs uit te vallen naar alles en iedereen: honden, mensen, standbeelden, skateboards. Het werd al gauw té beschamend dus schakelden we hulp in. De éne trainer zei: zoek zo veel mogelijk honden en mensen op en leid haar vervolgens af met snoepjes zodat honden en mensen weer leuk worden. Dat maakte het alleen maar erger. Totdat we in februari 2021 een trainer inschakelde die zei: jullie hond heeft een burnout.
'Slaap therapie'
Waar ik eerst een beetje moest lachen (want wie heeft ooit gehoord van een hond met een burn out) kwam er al snel een schuldgevoel voor in de plaats. Ik had Evi super veel geconfronteerd met honden en mensen, om te oefenen in de hoop dat ze er beter mee om zou gaan. Maar de trainer legde uit: ze is compleet overprikkeld. Ze staat continu aan omdat wij continu om haar heen zijn en niet beter wisten dat haar korte slaapjes op de bank gewoon prima waren. Maar wat Evi miste waren échte rustmomenten om alle prikkels te verwerken. Het enige wat zij kon doen om haar overprikkeldheid te uiten was blaffen, uitvallen en hysterisch gedrag vertonen. De trainer raadde ons aan om Evi de hele dag door (op eet- en plaspauzes na) te laten slapen. Het emmertje wat continu overliep, moest eerst leger worden voordat we nieuwe prikkels konden opzoeken met haar. Dus hebben we wekenlang Evi 6 tot 8 uur extra laten slapen overdag, in de bench met een deken eroverheen voor zo min mogelijk prikkels. We hoorden steeds vaker een snurkende Evi, die in alle rust aan het herstellen was van haar honden 'burnout'. Nu zijn we 6 maanden verder en gaat het stukken beter, maar we zijn er nog lang niet. Daar had de trainer ook wel voor gewaarschuwd: het kan echt lang duren voor ze weer de oude is.
Evi haar 'emmertje' loopt nog wel snel vol, wat resulteert in meer uitvalgedrag als we haar niet voldoende laten slapen. Als ze 3 uur met de uitlaatservice is mee geweest (doen we voor haar socialisatie) dan betekent dat dat ze de rest van de dag in de bench moet slapen. Als ik naar een vriendin ga en ik neem Evi mee in de trein, dan is ze daarna bekaf. Ze ziet, hoort en ruikt honderden mensen op het centraal station (Utrecht, meteen het drukste station van NL te pakken ;) en staat in de trein continu op scherp. Daarom is en blijft extra veel slapen in een afgedekte bench voorlopig nog nodig. Wel merken we dat ze steeds beter reageert op vreemde mensen of andere honden. En áls ze al blaft of uitvalt, duurt dat slechts seconden in plaats van minuten.
Tips voor een overprikkelde hond
Nu wij sinds een half jaar weten dat de hond een soort burnout heeft en wij handvatten hebben gekregen, deel ik deze graag hier op mijn blog. Er zijn ongetwijfeld meer mensen die met hun handen in het haar zitten omdat ze denken dat hun hond agressief is, asociaal is of niet goed is opgevoed, terwijl het ook kan zijn dat de hond overprikkeld is. Al helemaal na zo'n ingrijpende gebeurtenis als corona, waardoor het baasje ineens altijd thuis is en óok de sociale bubbel van de hond ineens klein wordt.
- Blijf rustig. Ik heb zo vaak uit onmacht en wanhoop naar mijn hond staan schreeuwen en commanderen op straat dat ze stil moest houden, terwijl de hond er gewoon niks aan kan doen. Als een mens een burnout heeft en alleen maar hysterisch kan huilen, gaat schreeuwen en commanderen dat hij/zij moet stoppen met huilen ook niet helpen.
- Fysiek contact. We hebben ontzettend veel van de trainer geleerd, o.a. dat je door het rustig aaien van de hond over zijn koppie, bepaalde geuren afgeeft waar de hond rustig van wordt. Dit zorgt voor de hond voor een gevoel van geborgenheid, omdat je hond jou altijd aan die geur herkent en je vertrouwt. Als Evi gestresst oogt doordat ze een hond in de verte ziet of een skater met herrie op haar af hoort komen, laat ik haar zitten en ga er zelf gehurkt bij zitten. Vervolgens aai ik haar rustig over haar koppie en je merkt heel snel dat ze daar rustiger van wordt. Fysiek contact bij een hond die onrustig is, werkt hetzelfde als bij kleine kinderen. Die worden ook getroost door een aai over hun bol of een arm om hun heen.
- Laat de hond herstellen van prikkels. Dat slapen zó belangrijk is voor een overprikkelde hond, had ik zelf nooit zo kunnen inschatten. Maar het is te vergelijken met een mens met een burnout, die zó moe is en geen prikkels aankan, dat hij of zij voornamelijk in bed ligt. Door te slapen herstel je. Dat geldt dus ook voor een hond.
- Schakel een trainer in. Ik dacht heel eigenwijs dat ik het allemaal wel wist, omdat ik opgegroeid ben met honden. Maar geen hond is hetzelfde en wij zijn daarbij ook geen 'honden psycholoog'. Als we deze trainer niet hadden gehad, hadden we nooit geweten dat het om een mega overprikkelde hond ging, en hadden we waarschijnlijk nog langer zo doorgegaan wat alleen maar tot meer frustratie zou leiden.
Een reactie posten