Thuiswerken in Coronatijd | Mijn Hond Heeft Een Burn Out

21 april 2021

Thuiswerken in Coronatijd | Mijn Hond Heeft Een Burn Out

Long time no see! Ik ben een beetje druk geweest de afgelopen weken... Een nieuwe baan en behoorlijk wat ontwikkelingen rondom mijn lieftallige viervoeter Evi. Als iemand mij een jaar geleden had gezegd: je hond kan een burn out krijgen, dan had ik diegene hard in zijn of haar gezicht uitgelachen. Een hond met een burn out, dat hoor je toch niet?! Sterker nog, er valt ook precies niks over te vinden op Google. 2 maanden geleden kon ik er echter niet om lachen, toen we van onze hondentrainer hoorden dat Evi, onze maltipoo van 1,5 jaar, toch echt helemaal overprikkeld is. Opgebrand... Een burn out dus. Nét als mensen die kunnen krijgen. Juist omdat ik hier niets over heb kunnen vinden op het internet, deel ik het hier op LifeBeautyStyle.nl. De symptomen komen namelijk ontzettend veel voor, al helemaal bij 'corona pups' (hondjes die in coronatijd zijn aangeschaft) en daarom vind ik het des te belangrijker om uit te leggen hoe het bij Evi zo ver heeft kunnen komen én wat we er nu aan doen.

Evi was trouwens geen 'corona pup', we kregen haar in december 2019 en in maart 2020 begon hier in Nederland de corona ellende pas écht. Vanaf dat moment hebben mijn man en ik ook beiden non-stop thuis moeten werken. De paar maanden daarvoor ging het echt goed met Evi. Ze was snel zindelijk, kon met gemak 4 uur alleen thuis blijven en we zagen op de camera dat ze dan ook lekker veel sliep. Ze was ook gewoon sociaal naar mensen en andere honden. Toen corona om de hoek kwam kijken, namen we dat heel serieus en zijn daarom maandenlang bijna nergens heen gegaan en hadden ook weinig bezoek. We vermeden de drukkere uitlaat gebieden zodat we niet te dicht op andere mensen hoefden te lopen. Ze zag dus vrijwel alleen maar ons voor een lange tijd. Daarnaast waren wij 24/7 om haar heen. Ze was nooit alleen, waardoor ze ontzettend gefocussed werd op ons. Stonden wij op, dan deed Evi dat ook. Liepen wij weg, dan hobbelde ze achter ons aan. We zagen daar niet veel kwaad in...

Geen tijd om prikkels te verwerken

Ongemerkt ging ze steeds meer 'aan' staan. Evi sliep overdag wel, maar vrijwel altijd zodanig licht dat als ik mijn stoel naar achteren schoof, ze alweer opgesprongen was. Wat wij ons niet goed realiseerden, is dat zij daardoor (de hele coronatijd tot aan een aantal weken geleden) nonstop alert was en overdag geen kwalitatieve slaap had. Juist puppy's en jonge honden hebben kwalitatieve slaap nodig om prikkels te kunnen verwerken en om goed te kunnen groeien en ontwikkelen. Evi had dat al zo lang niet gehad en prikkels niet goed kunnen verwerken, dat het 'emmertje' begon over te lopen. Dat uitte zich in:

rusteloosheid over dag: nonstop 'aan' staan, ons volgen, niet goed slapen
blaffen naar bezoek
blaffen naar mensen op straat
uitvallen naar honden
uitvallen naar skateboarders of andere snelbewegende / geluidmakende voorwerpen
blaffen naar de meest random voorwerpen: standbeelden, vuilniszakken, een sneeuwpop etc.

Oftewel: ze kon niks meer hebben en reageerde door blaffen of echt heftig uitvallen naar alles en iedereen. We hebben dat eerst zelf geprobeerd op te lossen door haar af te leiden met snoepjes, het gedrag te negeren of juist af te straffen. We hebben ook verschillende trainers geraadpleegd wiens werkwijze er vooral op gericht was: afleiden met lekkere snoepjes. We wisten echter nog steeds niet wat nu de oorzaak was van haar gedrag. De derde trainer die bij ons thuis kwam, had na een goede vragenronde en het observeren van Evi dus de conclusie: totaal overprikkeld. 'Evi heeft letterlijk een burn out'.

De enige manier om te herstellen...

Mensen die een burn out hebben, kunnen daar alleen maar van herstellen door een tijd lang niets te doen en prikkels te vermijden. Rust nemen, ontspannen, slapen. En dat is precies wat Evi ook nodig had om te herstellen. Ik vroeg mij wel meteen af: hoe doé je dat met een hond? Het advies was om haar in haar bench te stoppen en daar een deken overheen te leggen. Haar bench is haar veilige slaapplek, ze moest nu alleen nog leren dat ze daar overdag óók haar rust kan vinden. Het deken eroverheen is om alle prikkels weg te nemen zodat ze niets ziet, alleen dingen kan horen en ruiken. Zo moesten we haar vanaf het moment dat we gingen werken in de bench doen, tot aan de lunchpauze. Daarna spelen en uitlaten en vervolgens weer vanaf 13 tot 17 uur de bench in. Daarna kon ze weer even spelen, eten, uitgelaten worden en vervolgens van 19 tot 21 uur weer de bench in. Daarna weer even tijd met ons, voordat ze om 22 uur ging slapen in de bench op haar 'kamer' (ja Evi heeft een eigen slaapkamer😂). Zo sliep ze dus zo'n 9 uur extra per dag. In het begin vond ze het niet leuk en ging ze piepend de bench in, maar steeds vaker viel ze al snel in slaap en ook écht diepe slaap. Een snurkende Evi horen overdag, dat was echt een goed teken.

Schuldgevoel

Ik heb nog wel even met een schuldgevoel gezeten... Mijn eigen ingeving (en ook die van andere trainers die ik heb gesproken) was: gewoon de confrontatie aangaan. De prikkels opzoeken en vervolgens Evi afleiden met snoepjes als ze uit haar slof schoot. Het idee daarachter was: zo koppelt ze iets niet leuks (mensen, honden) aan iets leuks (snoepjes). Zo ging ik bewust de drukke binnenstad van Utrecht in waar het stikte van de mensen, fietsen, honden, skateboarders etc. Ik probeerde haar ook moe te maken door lang te wandelen zodat ze zelf ging slapen, maar door deze aanpak liep het emmertje alleen maar verder over en kon ze zelf ook niet haar rust vinden overdag. Nu weet ik gelukkig dat wij haar de gelegenheid moeten bieden om die prikkels te verwerken, dat we haar juist in bescherming moeten nemen door haar verplicht te laten slapen in de bench.

Hoe gaat het nu?

We zijn met de trainer ook aan de slag gegaan met een andere riem met oefeningen die het vertrouwen tussen Evi en ons als baasjes versterkt. En het verplicht slapen dus, dat houden we er voorlopig in. We merkten na de eerste week al dat ze die rust en kwalitatieve slaap ook écht hard nodig had. Ze reageerde steeds minder vaak op mensen buiten en blafte lang niet zo erg als er iemand binnen kwam bij ons. Honden zijn nog wel spannend, maar 9 van de 10 keer kunnen we die nu passeren zonder blaf aanval. Doet ze dit wel, dan negeren haar uitvalgedrag compleet en lopen stug door, zodat ze leert dat blaffen van ons geen reactie of beloning oplevert, waardoor ze het uiteindelijk écht zal laten. We zijn er nog lang niet, maar Evi is merkbaar aan het herstellen van haar honden-burn out. Ze verwerkt alle prikkels die ze gedurende de dag binnen krijgt steeds beter en zo zal ze steeds relaxter worden, ook buiten. Hoe minder stress en prikkels Evi ervaart (door te slapen) hoe minder ze de behoefte zal hebben om te blaffen of uit te vallen. Hoe meer wij ongewenst gedrag compleet negeren, hoe meer Evi zal realiseren dat het niets uithaalt. Met deze twee zaken zijn we dus continu bezig.

De symptomen van Evi komen bij heel veel honden voor, maar blijkbaar vooral veel bij 'corona pups' of honden die door corona ineens nooit meer alleen zijn, erg verlatingsangst krijgen of geen andere mensen/dieren meer gewend zijn. Ontzettend veel van deze honden vertonen gedragsproblemen. Dat hoeft niet te betekenen dat een hond dan meteen overprikkeld is, maar als dit gepaard gaat met heel weinig slaap en rust, dan zou ik adviseren om ook een hondentrainer in te schakelen. Wij hebben meerdere trainers geraadpleegd en boeken nu eindelijk resultaat met Evi. Het is een ontzettend lief hondje waar we alleen maar meer van kunnen genieten als ze goed in haar vel zit💓

Had jij wel eens gehoord van het feit dat een hond een burn out kan krijgen? Of herken jij deze zaken bij je eigen hond? Laat het me weten in de comments :)

Wil je op de hoogte blijven van de laatste artikelen? Volg mij dan op Facebook , Instagram en YouTube voor de laatste updates